Vamos pal práu

Con dos caxellos en casa la mio güela, nun me quedaba más remedio que dir llevalos pal práu u tinía el CEA. Tando u taben nun yera llegal y amás nun quiría tampoco da-y trabayu al mio tíu colos caxellos ellí. Podía pasar cualquier acidente coles abeyes y daquién que per ellí s'asomase tamién. Nun me quedó más remediu que poneme cola llabor y dir preparar el práu.
El práu u van dir llámase Grandamena, yera de la mio güela que a su vez yera de la so familia. Ye'l heriedu que de de la mio güela-y quedó a la mi tía. De toos los praos que na mio casa hai, nun consiguí que nengún me valiera, asina que tuve que-y pidir esti a la mio tía. Ella nun me puso problemes, y asina tamién-y lo llimpiaba, ya que taba fechu un cristu comu ya vísteis...
Pues ná, entamé col llabor ensin pensalu porque si piénsolu nun lo faigo. Lo primeru que tuve que facer foi llamar a ún de Muros que col trator y una esbrozadora d'eses grandes de cadenes pasóme una parte'l práu. Y ye que si non ye por esu, tuvía taría dando-y a la desbrozadora de colgar nel llombu y nun sé si sería quién a terminalu. Nun se si vos alcordais tuvía, enseñevoslo nuna entrada anterior, pero nun yera práu, yera ya viesca. Pues asina quedó una vegada esti chaval pasóme la esbrozadora.

Asina quedó dempués pasa-y la esbrozadora

Y asina quedó la entrada

Más pa baxu la entrada 

Esquina u van dir les caxellos 

 Esquina u van dir los caxellos

Parte riba a la vera la entrada 

Otra de la entrada 

Otra de pa baxu la entrada

La verdá que eso ayudóme muncho, ya que abrióme el camín tamién que taba peslláu de toxos y arboles, aunque llueu tuve que dexalo bien yo a mano que quedaben los toxos pisaos pero non cortaos. Una vegada que ya se podía más menos trabayar dientru'l práu, ente'l mio pa y yo entamamos a llimpiar el muriu pa poder poner el zarráu que quiría facer a la vera'l muriu y que nun me diera muncho trabayu llueu'l llimpialu. Dempués d'esu, punsimos tela pa que nun ñaciera la yerba y asentamosla bien con pesu. Ya pa finar, nun mos quedó más remediu que pone-y una corralada de mas de 2 metros d'altor, comu marquen les lleis, pa poder cumplir coles distancies a caminos y cases.

Con estu, ya taba to llistu pa que les mis abeyines fueran pal práu u van dame tolos produtos del caxellu, ¡esperemos!

Pues asina quedó el colmenar esperando que los caxellos arrivaren. Ya nun me quedó más trabayu que'l de zarrar los caxellos a la tarde cuando taben toes recoyíes dientru y llevales pal práu. Asina quedaron.

El tercer caxellu ta vacíu esperando por un ensame qu'arrive

Pues coles dos caxellos en práu, lo que me quedaba yera muncho trabayu per delante, na más la metada'l práu taba llimpiu, por lo que la otra metada nun me queda más remediu que la llimpiar a mano... Pocu a pocu...

Pa terminar y poder marchar pa casa tranquilu, zarramos la entrada pal práu poniendo'l cartelu que manden les normes. 

Entrada zarrada col cartelu

Sorpresa nel parque

Yo cuntaba con que ya yera la hora de ponese trabayar nel prau pa llevar el caxellu que garráremos, pero'l parque tiníame preparada otra sorpresa nueva pa que nun entamara tovía cola llimpieza. La cosa ye que el vienres 27 de mayu, nel árbol a la vera u taba l'otru esame aparació unu nuevu.
Esta vegada yo taba trabayando y nun tuve mientras lo garraron, pero si me pasaron semeyes de cuando lo garraron. Equí tan.

Ehí taba colgáu'l segundu esame

Lo que ficieron foi tiralo nel caxellu y esperaron qu'entraren toes pa dientru

Ehí tuvo el caxello fasta que fízose de nueche ya tornaron toes pa dientru

Equí tan los dos caxellos xuntos

Comu nun tinía tovía'l prau preparáu pa meteles, tuve que llevales pa u taben les otres ya dende facía unos díes. Ehí quedaron los dos caxellos xuntinos tres selmanines fasta que por fin tuvieron preparáu el so sitín.

El primer ensame

La idea yera buscar tiempu pa facelo con calma, pa dir tranquilín y faciendo les coses bien, pero comu casi siempre nesta vida, les coses salen de repente y ensin llamate. La idea yera pa 2017, pero esti branu púnsoseme ente min la oportunidá y nun pude dexar pasala ensin garrala. Tou entama'l 15 mayu, un domingu cualquier, pero esti yera perespecial. Per estes feches tábamos en tiempu d'esames y elles quisieron posase n'un árbol del parque'l pueblu y que'l mio tiu les viera. Mio tiu, abeyeru de mocedá, empeñóse en garra'l ensame y fasta que nun lo consiguimos nun paró. Voy sevos sinceru, yo taba cagáu de mieu, y ye que nunca tuviera tanta abeya alreor míu enxamás, y nun fuimos capaces garralu, tuvieron que echanos una mano. La verdá ye que la mio esperiencia con abeyes yera ceru enantes, pero dende esi momento nun paré d'aprender.

Enriba'l teyáu de la ilesia foi au foi dempués tar nel árbol

Dempués que metieron l'esame nun caxellu piquiñín, metimoslo pal caxellu de cristal que tenía el mio tíu

Ficímos-y unes tapes pa los cristales, por que les abeyes nun quieren lluz, una piquera piquiñina y llevámoslo pa casa

Sí, el caxellu nun pué tar au ta, nun ye el C.E.A. pa ehí pa au ta sacáu, pero que diva facer tando comu taba'l práu, ya lo vísteis na otra entrá que fici ayeri... Asina que nun me quedó más remediu que metelas en casa la mio güela fasta que tuviera'l práu llistu.

La verdá que equí deprendí muncho, coles tapes de maera podía tolos días mirales y ver que facíen día a día.

Ente tantu, nun me quedó más remediu que tirame al monti, garrar la gadaña y facer callos nas manos. El procesu va na prósima entrá.

La hestoria del mio colmenar

To entama un día normal dempués del trabayu viendo la tele nel chigre. Llevaba tiempu rondiándome pela tiesta la cosa de poner unes caxellos pa poder tener la miel que tanto me prestaba tomar nel almuerzu. Tan echando un documental d'abeyes y nun sé porqué dióme'l emburriu que me faltaba pa entamar. Alcordeme que'l mio tíu tenía delles caxellos nel horriu y punseme a ello.
Al día siguiente ya taba buscando pela web tolo necesario pa facelo llegal. Y nun ye poco. Lo primeru que necesites ye un llugar u poner el colmenar y que cumpla unes carauterístiques que tampoco ye que seya tan fácil que les cumpla. Ehí foi u tuve yo el primer de les problemes enantes d'entamar siquiera y nun foi que nun tuviera práu u ponelo, non, ye que los funcionarios que trabayen nos conceyos pasen de la xente y nun tienen ganes de trabayar. Dempués de tar detrás de la aparexadora del conceyu polo menos 2 meses y nun tener respuesta d'ella, busqué otru práu, cambiéme de conceyu y entame otra vegada. Nesti otru conceyu trataronme meyor y por fin tuve los papeles que necesitaba pa dir tramitar al Principáu el C.E.A.
Dempués de facer tolos trámites necesarios, tuve'l mio númberu de C.E.A. y pude poneme con ello.
Ya tinía C.E.A. y ya tinía práu... Pero quedaba muncho por facer. Equí tan unes semeyes de comu taba'l práu...

Esu yera práu fai años...

El práu ta tres el muriu

El práu ta tres el muriu

El práu ta tres el muriu

El práu ta tres el muriu

Equí hai una pasada d'animales

Eso tou yera práu fai años

Asina taba vistu dende dientru y esa ye la escabechina que fizo la escavadora

Per ehí taba la entrada pal práu y qu'abrióme la escavadora

Y esti ye'l riegu qu'abrióme la escabadora na parte baxu'l práu

Más bien nun había práu, yera casi monte, taba tou lleno d'artos y folechos que facíen mates de más de 2 metros d'altor, tomáu poles acacies del monte vicín y pa más problemes, entraron n'él con una escavadora o algo y ficieron un riego enteru pel mediu, que por una parte vinome bien, porque abrieronme'l camín que llevaba años zarráu. La última vegada que se segó esti práu foi fai 15 años y fuéramos mio pa y yo pa yerba seca... Dempués ehí quedó porque nun yera de nueso y el dueño nun lo atendió más.
Con el práu llistu y la documentación preparada, solo tinía qu'entamar coles caxellos. Esto llevóme mas tiempu y déxolu pa la prósima entrada.

L'entamu d'abeyines asturianes

Esti quier ser el mio entamu nesto los blogs y faigolo pa davos a conocer lo que dende fai dellos meses quítame muncho tiempu llibre y de dormir. Na más que pueda sigo cuntándovos que ye esto no que toi metíu.
Nun sé tampocu´l tiempo que sigiré con él nin si podré enseñavos tolo que quieru facer porque´l tiempu ye lo que más me falta, pero intentarelo.
Agradecense tolos comentarios que faigais.